Wat ik leerde van 5 jaar leven op Bonaire

Waarom ik dit verhaal wil delen

Ik lees en hoor de laatste tijd mensen praten, besluiten om te emigreren of remigreren, en er zijn oordelen. En als mensen dan weer teruggaan, hoor je al snel: “Oh, je hebt gefaald,” of “Het is niet gelukt,” of iets dergelijks. Daarom dacht ik: ik wil mijn eigen ervaring delen. Wat is emigreren eigenlijk? Wat doet het met je? Je mag het lezen als je dat leuk vindt, en zo niet – ook goed. Dus mocht je nieuwsgierig zijn, lees gerust verder. En denk je: nou, het boeit me eigenlijk niet – ook prima.

Hoe het begon: tien dagen op Bonaire

Vijf jaar geleden ben ik geëmigreerd naar Bonaire. Het woord ‘emigreren’ kwam niet voor in mijn woordenboek. We zeiden wel eens: “Als we later groot zijn, dan gaan we overwinteren.” Want de winters in Nederland vonden we vaak koud en donker. In de zon voelt het leven toch wat aangenamer. Maar zes jaar geleden gingen we op vakantie naar Bonaire, tien dagen. En daar gebeurde iets. Ik dacht: volgens mij zijn we groot genoeg. Misschien kunnen we dit gewoon proberen.

Onze eerste stap: twee maanden weg

We besloten het te doen. Robin stopte tijdelijk met werken. Margo ging mee, ze was onze jongste en nog thuis. Ze kon meedraaien op school en ik werkte als vrijwilliger in het hospice, om echt te ervaren hoe het is om deel uit te maken van een andere samenleving. En zo kwamen we na die twee maanden weer terug in Nederland.

Heimwee en een besluit

Net in de periode dat corona uitbrak. Maar ik miste het eiland zó. Ik was verliefd. Ik had heimwee. Naar de rust, de zon, de natuur, de mensen. Alles sprak me aan. Margo zei: “Weet je, Mem, als ik mijn school daar afmaak, dan duurt dat nog twee jaar. Dan zien we daarna wel verder.” Dat voelde als een goed plan. Dus met het gezin aan tafel: “Hoe zouden jullie het vinden als wij voor twee jaar naar Bonaire gaan?” Ik vond werk bij de GGD. Robin verkocht zijn bedrijf – (of dat dachten we, want het liep anders). Maar op 30 september 2020 stapten we op het vliegtuig. We gingen gewoon. Zonder garanties of zekerheid. Ik had in gedachten misschien zijn we over drie maand wel weer thuis?

Het eerste jaar: loslaten en meebewegen

Dat eerste jaar was onzeker. De zaak van Robin was nog niet verkocht. We wisten niet: blijven we of gaan we terug? We lieten het gebeuren. En eigenlijk was dat heel prettig. Zien wat de toekomst brengt en je niet te druk maken. Robin verkocht zijn zaak een kwam een jaar later ook definitief op Bonaire wonen. Inmiddels wonen we vijf jaar op Bonaire. Vijf jaar niet in Nederland. En dan ga je pas echt voelen wat emigreren betekent.

Wat ik heb geleerd

Wat ik heel positief vind aan emigreren, is dat je leeft in een ander land, met een andere cultuur, andere gewoontes, andere mensen. Op Bonaire is het leven, cultuur, historie echt anders. Ik leerde: hoe jij bent gevormd door je eigen land en opvoeding en dat is maar één stukje van de wereld. Anderen kijken heel anders naar het leven en alles daarom heen. Soms positiever, soms kritischer – maar altijd leerzaam. Ik heb hier geleerd hoe belangrijk familie is. In veel culturen “stop” je je moeder niet in een verzorgingshuis. Ze heeft je gedragen. Daar zorg je voor. Als ik dan aan mijn eigen moeder denk, die in een verzorgingshuis zit en niet altijd gelukkig is… dan raakt me dat. We hebben het systeem zo ingericht. Maar worden mensen er écht gelukkiger van? Wij zijn mensen van verbinding en van samen. En dat zijn we in Nederland een beetje kwijtgeraakt. Misschien mogen we terug naar wat ons echt gelukkig maakt.

Wat ik mis

Mijn drie kinderen wonen in Nederland. En nee, je springt hier niet zomaar op de fiets voor een kop koffie. Als er iets is – bij hen of bij mij – wil ik erbij zijn. Maar dat kan niet altijd. Ook mijn moeder. Mijn broer. Mijn vriendinnen. Ze zijn er niet. Die neem je niet mee als je emigreert. Dat maakt het soms moeilijk. Maar het contact is ook veranderd. Intenser en veel bewuster. We voeren mooie gesprekken. We maken quality time van de momenten die we hebben. En dat voelt goed.

Emotie en afscheid

Ik wist niet dat ik zóveel emoties zou ervaren in vijf jaar tijd. Zoveel blijdschap. Zoveel gemis. Als mijn kinderen hier zijn, ben ik zó gelukkig. Maar als ze weer weggaan… dat afscheid blijft moeilijk. Dan huil ik. Dan ben ik even nergens. Daar wen je nooit aan.

En toch… ik zou het zo weer doen. Wat het me gebracht heeft, is niet in woorden te vatten. Sterkere banden. Meer inzicht. Andere perspectieven. En weet je: ook als je terugkeert – na een jaar, of een paar maanden – je hebt niet gefaald. Je hebt geleefd. Geprobeerd. Gevoeld. En dat is waardevol.

Tot slot

Niet iedereen hoeft te emigreren. Als jij gelukkig bent waar je bent – koester dat. En oordeel niet over de ander. Luister naar het verhaal. Van degene die blijft. Of van degene die gaat. Want dat is wat telt.

Heb je vragen over het vinden van een plek onder de zon die bij jou past? Ik help je graag op weg. stuur. ij gerust een DM.

➡️ Doe de vastgoedquiz: https://elsbeth-jtidk3um.scoreapp.com/

Liefs,

Elsbeth🌴