Leven op je eigen voorwaarden
Laatst liep ik ’s ochtends vroeg over het strand hier op Bonaire. De lucht was nog wat grijzer dan normaal, de zon kwam net op, en er stond een stevige wind die door mijn haren waaide. Ik liep daar in alle rust, op blote voeten, even alleen met mijn gedachten en de zee. In de verte zag ik een man aankomen, hij liep rustig, met dezelfde kalmte als ik. Toen hij me passeerde keek hij me aan en zei: “Bon dia.”
Zonder nadenken riep ik terug: “Bon dia, kon bai?”
Niet zomaar een reactie, maar vanuit oprechte warmte. En ik merkte hoe blij ik daarvan werd. Gewoon dat mensen elkaar hier nog groeten. Even echt contact, zonder haast, zonder scherm ertussen.
En het zette me aan het denken. Hoe vaak gebeurt dat eigenlijk nog, dat we elkaar groeten? Dat we iemand even écht aankijken? In het dagelijks leven – in Nederland, op drukke plekken, op kantoor of in de supermarkt – lijkt het bijna bijzonder geworden. Terwijl het zo’n klein gebaar is. En juist die kleine dingen maken het verschil.
We leven hier maar zo kort. Dat vergeten we soms. We rennen door, we maken lijstjes, plannen afspraken, vliegen van het één naar het ander. En ondertussen zijn we vaak streng – voor onszelf én voor elkaar. We hebben snel een mening klaar, reageren gehaast, of kijken liever weg dan iemand aan.
Deze week deelde ik een short op mijn kanaal met een hele simpele vraag: waarom zijn we zo hard voor elkaar geworden? Waarom lijkt het alsof we elkaar steeds minder ruimte gunnen, terwijl we allemaal hetzelfde verlangen: gezien worden, even aandacht, even verbinding.
Ik geloof oprecht dat de meeste mensen die zachtheid nog steeds in zich hebben. Maar het verdwijnt soms onder druk, onder stress, onder gewoontes. We bouwen onbewust muurtjes om ons heen. We zeggen: “ik heb geen tijd”, terwijl we eigenlijk bedoelen: “ik ben even kwijt wat écht belangrijk is.”
Voor mij begint het bij kleine momenten. Een groet op straat. Een warme blik. Een simpele vraag als: “Hoe gaat het écht met je?” Niet voor de vorm, maar omdat je het meent. En nee, we kunnen de wereld niet in ons eentje veranderen. Maar we kunnen wél een andere toon zetten. In onze omgeving. In ons werk. In hoe we met elkaar omgaan.
Ik kies ervoor om daarmee te beginnen. Niet vanuit een groot gebaar, maar gewoon door elke dag opnieuw bewust te kiezen: hoe wil ik anderen tegemoet treden? Wat geef ik terug aan de wereld?
Voor mij begint het met een “Bon dia”.
Liefs,
Elsbeth